Podczas wykonywania zabiegu galwanizacji należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z zaburzeniami czucia, gdyż taka osoba nie jest w stanie przekazywać swoich doznań związanych z działaniem prądu. Okolica która ma zostać poddana zabiegowi powinna być oczyszczona a także odtłuszczona. Pacjent poddający się zabiegowi powinien zachować spokój, każde poruszenie się w trakcie wykonywania zabiegu może spowodować gorsze przyleganie elektrody. W miejscu poddanemu galwanizacji nie mogą występować ubytki naskórka, gdyż takie miejsca mają mniejszą odporność na prąd, w takim przypadku może dojść do uszkodzenia skóry. Wszelkie zmiany natężenia prądu należy wykonywać płynnie i powoli. Wykonujący zabieg powinien być w stałym kontakcie z chorym co pozwala kontrolować jego samopoczucie, a w przypadku wytępienia niepokojących objawów przerwać zabieg.
Wykorzystanie galwanizacji w procesie rehabilitacji jest dwojakie. Zabieg ten może służyć jako przygotowanie tkanek do ćwiczeń, bądź wspólnie ze stosowanymi ćwiczeniami stanowić o końcowym efekcie terapeutycznym. Przygotowanie tkanek do ćwiczeń sprowadza się do działania przeciwbólowego i rozluźniającego tkanki. Bardziej ogólne działanie prądu galwanicznego na efekty usprawniania, bazuje na jego wpływie na stan krążenia i związanej z tym poprawie ukrwienia mięśni.
Występujące pod czynną elektrodą zmniejszenie pobudliwości nerwów oraz wpływ przeciwzapalny zabiegu wykorzystuje się w leczeniu nerwobólów, przewlekłych zapaleń nerwów, splotów i korzeni nerwowych, zespołów bólowych w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa i dyskopatii. Natomiast występujące przekrwienie naczyń pozwala stosować galwanizację w leczeniu porażeń wiotkich oraz zaburzeń krążenia obwodowego. Galwanizację podłużną lub poprzeczną stosuje się również w przypadkach utrudnionego zrostu kostnego po złamaniach kości.
Przeciwwskazaniami są: ropne stany zapalne skóry i tkanek miękkich, wypryski, stany gorączkowe oraz porażenia spastyczne.