Rzeżączka

Rzeżączka (gonorrhoea) zaliczana jest do grupy schorzeń wenerycznych. Wywoływana jest przez zarazek gonokoka, zwany inaczej dwoinką Neissera (Neisseria gonorrhoeae). Dwoinki mają kształt ziarenek kawy, ułożonych parami. Zarazek w kontakcie z błoną śluzową cewki moczowej, szyjki macicy, odbytu czy oka wywołuje chorobę. Gonkoki przenoszą się drogą kontaktów płciowych (ryzyko zakażenia – wielu partnerów seksualnych) oraz przez zakażone przedmioty, które były używane przez chorego człowieka. Wyjątkiem jest zakażenie podczas porodu przez matkę spojówek oczu dziecka, dlatego zapobiegawczo po porodzie zakrapla się do oczu noworodka azotan srebra (lapisu) -jest to tzw. zabieg Credego. Takie działanie chroni noworodka przed rzeżączkowym zapaleniem oczu, które w konsekwencji może prowadzić do ślepoty.


Rzeżączka atakuje zwykle narządy moczowo-płciowe. Jest to choroba podstępna i groźna w skutkach, może upośledzić czynność narządów wewnętrznych, a nie leczona prowadzi do bezpłodności. Rozwija się po kilku tygodniach od zakażenia (od 2 do 4), u kobiet wcześniej niż u mężczyzn. Od momentu zakażenia do pojawienia się pierwszych objawów upływa zwykle 3 do 10 dni.

Środki i zabiegi chroniące przed zakażeniem, minimalizujące niebezpieczeństwo rzeżączki to: prezerwatywa, oddanie moczu i dokładne umycie narządów płciowych po stosunku (wodą i mydłem, kobiety dodatkowo powinny zastosować płukanie pochwy rozcieńczonym roztworem protargolu), wkroplenie do cewki moczowej (na 2-3 min.) 10% roztworu protargolu. Zabiegi te aby były skuteczne, powinne być stosowane tuż po stosunku płciowym niosącym ryzyko zakażenia.

Monika K