Niedobory odporności

Ze względu na etiologiczne podłoże wyróżnia się niedobory odporności pierwotne i wtórne.

Pierwotne niedobory odporności, czyli wrodzone zaburzenia odporności, są skutkiem różnych błędów genetycznych prowadzących do niewydolności mechanizmów odpornościowych. Mogą one prowadzić do braku pewnych białek koniecznych do prawidłowego funkcjonowania układu immunologicznego albo niewłaściwego zachowania się komórek. Ponieważ mają one charakter dziedziczny, występowanie pierwotnych niedoborów u członków najbliższej rodziny jest czynnikiem zwiększającym ryzyko choroby. Najczęstszy z niedoborów pierwotnych - selektywny niedobór IgA - w Europie występuje u jednego człowieka na pięćset.

Nabyte niedobory odporności spowodowane są działaniem czynników zewnętrznych lub chorobą. Mogą pojawić się m.in. po zakażeniach wirusowych (HIV, wirus ospy wietrznej), podczas chorób nerek czy u chorych na nowotwory. Wiele leków osłabia odporność: glikokortykoidy, leki przeciwpadaczkowe, przeciwnowotworowe i immunosupresyjne. Na świecie jednym z głównych sprawców osłabienia odporności jest głód, ale groźny może być silny lub przewlekły stres, uraz, alkohol i narkotyki oraz nadmierny wysiłek.

Monika K