Metoda Vojty

Vaclav Vojta tworzył metodę od 1954 r. w Klinice Uniwersyteckiej Karola w Pradze, potem rozpowszechnił ją w Niemczech. Metoda zaleca usprawnianie od pierwszych dni życia niemowląt „z ryzyka”, tzn. urodzonych z nieprawidłowo przebiegających ciąży i porodów. Dodatkowym wskazaniem do usprawniania jest nieprawidłowe zachowanie odruchowe.

Odruchy stosowane do badań przez szkołę Vojty to (chronologicznie): odruch Babkina, nadłonowy, odruch „stąpania”, asymetryczny, toniczny szyjny, toniczny błędnikowy (reakcja kontaktowa od podłoża), Moro, zgięcia (Galanta), odruch ssania, odruch chwytny z kończyn górnych i dolnych, podparcia, mrużenia oczu na bodźce akustyczne, pozycji na boku zwaną Vojty, zmodyfikowany odruch Collis w pozycji pionowej, odruch pionowego zawieszenia, Landaua, Peipera i Isberta, zmodyfikowany odruch z pociągania, oślepienia (mrużenia oczu na bodźce optyczne) i tzw. gotowość do skoku.

Modyfikacja badania odruchów podana przez Vojtę polega na obserwacji odmiennego, typowego dla porażeń, układania się kończyn po nagłej zmianie pozycji ciała w przestrzeni.