Metoda Faya

Temple Fay, lekarz neurochirurg, rozwijał i publikował swoje badania w latach 1943-1963. Badał on filogenetyczne formy ruchowe w zachowaniu dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Wyodrębnił wzorce pełzania rozwijające się w trzech etapach.

Na najniższym poziomie jest to pełzanie homologiczne, jak u żaby, jednocześnie poruszają się obie kończyny górne i obie dolne. Następne stadium to pełzanie homolateralne, kończyna górna i dolna po tej samej stronie ciała porusza się jednocześnie, jak u salamandry. Po ruchach płazów wyższe stadium to ruchy gadów, a więc pełzanie naprzemienne - heterolateralne.

Fay stosował takie wzorce do usprawniania, wybierając ten z nich, który odpowiadał możliwościom ruchowym dziecka na danym etapie. Podobnie, na trzy sposoby, można było kształtować poruszanie się w klęku podpartym oraz w pozycji czworaczej na stopach i dłoniach z dostosowaniem do etapu rozwojowego dziecka.

Odruchy pełzania stosowano w celu wzmocnienia stabilizatorów głowy i tułowia, ruchów chwytnych i podporowych ręki oraz do zapoczątkowania skoordynowanej aktywności ruchowej.

Fay próbował stosować, oprócz ruchu, dodatkowe środki, aby obniżyć spastyczność i opanować ruchy mimowolne. Stosował dwutlenek węgla w mieszaninie z tlenem (20% CO2 i 80% O2) do oddychania. Polepszało to krążenie krwi, co wpływało pozytywnie na napięcie mięśniowe i redukowało ruchy mimowolne.

Zalecał dietę ubogą w płyny w celu lepszego funkcjonowania mózgu. Zajmował się zagadnieniami rehabilitacji mowy. Podkreślał, że ośrodek mowy niemowlęcia może jeszcze z równą szansą usytuować się po dowolnej stronie.

Fay przyczynił się swoimi ogólnymi badaniami do lepszego rozumienia stanów porażennych, co znajduje obecnie odbicie w bardziej świadomym traktowaniu usprawniania. W praktyce wykorzystuje się jego etapy pełzania. Próby z dwutlenkiem węgla zostały w większości metod zarzucone.