Leczenie ziarnicy złośliwej

Ziarnicę złośliwą (łac. lymphogranulomatosis maligna), inaczej chłoniak Hodgkina (HL) diagnozuje się w badaniu mikroskopowym na podstawie wycinka węzła chłonnego lub innej zajętej tkanki.

U chorych są niemal zawsze obecne komórki Hodgkina oraz tzw. komórki Reed-Sternberga, czyli duże komórki nowotworowe o podwójnym jądrze. Do ustalenia stadium zaawansowania choroby potrzebne są: tomografia komputerowa klatki piersiowej, miednicy i jamy brzusznej oraz badanie scyntygraficzne.

W procesie przebiegu choroby, ogniskiem pierwotnym są węzły chłonne z tendencją do szerzenia się drogą naczyń krwionośnych w odległe struktury limfatyczne i narządy.

Obecnie wyróżnia się dwie główne odmiany chłoniaka Chodgkina: chłoniak klasyczny (stwardnienie guzkowe - NSHL, postać mieszana - MCHL, z zanikiem limfocytów - LDHL, bogaty w limfocyty - LRCHL) oraz chłoniak nieklasyczny (guzkowy z przewagą limfocytów- NLPHL).

Rokowanie jest poważne, choroba ma charakter długotrwały, a leczenie może trwać wiele lat.

Nowotwór w przypadku ziarnicy złośliwej charakteryzuje wysoka promienioczułość i wrażliwość na leki chemiczne hamujące rozmnażanie komórki.

Leczenie ziarnicy złośliwej polega na chemioterapii i radioterapii. W wybranych przypadkach wykonuje się transplantację szpiku kostnego. W leczeniu ziarnicy złośliwej stosowany jest m.in. iperyt azotowy, wyciągi wątrobowe, żelazo. Obecnie w fazie badań klinicznych znajduje się zastosowanie w terapii winorelbiny, idarubicyny, gemcytabiny oraz rytuksymabu.

Monika K