Leczenie kiły

Kiłę diagnozuje się na podstawie odczynów serologicznych w badaniu krwi: FTA, TPHA, UDRL i WR. Dodatkowo wykonuje się badanie mikroskopowe wydzieliny ze zmian na narządach płciowych na obecność krętków bladych. Odczynem służącym do rozpoznawania kiły jest test Wassermanna (dodatni, potwierdza obecność zakażenia).

W terapii kiły konieczne jest leczenie osoby chorej oraz jej partnerów seksualnych w poradni specjalistycznej.

Dawniej w leczeniu kiły stosowano wcierki z preparatów rtęci. Terapia ta miała niską skuteczność. Efektywne leczenie kiły dawała tzw. kuracja salwarsanowo-bizmutowa. Kuracja stosowana jeszcze w ubiegłym stuleciu powodowała liczne powikłania i objawy uboczne. Dziś w leczeniu kiły podstawowym lekiem są antybiotyki (głównie penicylina).

Po zakończeniu terapii chory powinien poddać się kontroli lekarskiej opierającej się na badaniu krwi na odczyn Wassermanna oraz okresowym badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego(aby wykluczyć kiłę układu nerwowego).

Profilaktyka przeciw zakażeniom krętkiem bladym polega na dbałości o higienę osobistą, badaniu kobiet w ciąży oraz stosowaniu prezerwatyw, które zmniejszają prawdopodobieństwo zakażenia.

Monika K