W cukrzycy typu 1 niezbędne jest podawanie insuliny. Przy zaniedbaniu grozi ketonowa śpiączka cukrzycowa, która często prowadzi do śmierci.
Insulinę trzeba brać zawsze. Zwykle odbywa się to kilka razy dziennie, przed posiłkami. Życie bez insuliny jest niemożliwe, dlatego celem tej terapii jest jak najwierniejsze odtworzenie naturalnego rytmu wydzielania tego hormonu przez trzustkę. Można to osiągnąć stosując różne preparaty i różną liczbę wstrzyknięć. Dla pacjenta istnieje również możliwość wyboru sprzętu do wykonywania zastrzyków, które są łatwe w obsłudze i wygodne w użyciu.
Insulinę wstrzykuje się podskórnie, gdyż podawana doustnie ulega strawieniu w przewodzie pokarmowym, zanim dostanie się do krwi. Chwyta się wtedy fałd skórny w dwa palce, a następnie nakłuwa pod kontem 45 lub 90 stopni. Iniekcje podaje się głęboko do tkanki podskórnej. Igły do wstrzyknięć są cienkie i nie pozostawiają po sobie śladu. Zasadą jest, by nie wstrzykiwać leku w to samo miejsce z powodu zwolnionego przedostawania się hormonu do krwi na tkance z bliznami. Dodatkowo miejsce wstrzyknięcia nie wymaga przetarcia alkoholem.
Niektóre leki wpływają na działanie insuliny. Leki zmniejszające stężenie glukozy we krwi to: salicylany (polopiryna, aspiryna), leki zawierające alkohol (podawane doustnie) oraz leki przeciwzakrzepowe. Z kolei leki zwiększające stężenie glukozy we krwi to: kortykosteroidy, adrenalina, doustne leki antykoncepcyjne, syrop na kaszel z cukrem, hormony tarczycowe, leki moczopędne (również te zawierające tiazy).
Do zalecanych miejsc podskórnych wstrzyknięć należą: pośladki, brzuch oraz przednia zewnętrzna strona uda. Mniej polecana jest okolica pod łopatkami oraz boczna strona ramienia.
Wchłanianie insuliny przyspiesza i poprawia: głębsze podanie zastrzyku, podanie zastrzyku w okolicę rozgrzanego mięśnia, podanie zastrzyku w brzuch oraz zwiększenie ciepłoty miejsca, w które pacjent zamierza zrobić zastrzyk (masaż, opalanie się, ciepła kąpiel).
Jeżeli zapomnienie o podaniu insuliny zdarzy się sporadycznie, nic się pacjentowi nie stanie. Jednak częstsze zapominanie powoduje niedostateczną ilość insuliny w organizmie i prowadzi do kwasicy ketonowej. W gorszym położeniu jest chory, który nie pamięta, czy przyjął już dawkę czy też nie. Przy powtórnych wstrzyknięciu zachodzi obawa przedawkowania. Grozi to niedocukrzeniem, dlatego na taką okoliczność zalecane jest zapisywanie wstrzyknięć w dzienniczku samokontroli.
Monika K