Leczenie bulimii

Witam :)
Mam juz dosc....potrzebuje pomocy...Zaczelam wymiotowac kiedy mialam 16 lat(w miesiac schudlam 15kilo), zazywalam srodki przezcyszczajace tj.figura1...mysleze w jakims stopniu bylam od nich uzalezniona...pilam je przez 4 lata! Wymiotowalam, Pilam kawe,Figure1 i cwiczylam....Przez te wszystkie lata probowalam przestac...
Nie zazywam zadnych srodkow przeczyszczajacych....ale cwicze...cwicze codziennie....Jesli nie moge wymiotowac (Bo wiem ze zostane przylapana) Cwicze...
Wymiotuje kiedy moge...objadam sie...
Caly dzien mysle o jedzeniu...jestem smutna i nerwowa...zalamana...wiem ze robie zle ale nie umiem przestac....a mam juz tego dosc!!!
Moj chlopak wie nie wie jak ma mi pomoc ...przyzekalam mu juz ze 2 razy ze to sotatni raz ale on juz mi nie wierzy...boi sie o mnie ale nie wie jak ma mi pomoc......on nie moze mi pomoc.....czasem mysle ze lepiej by bylo jak by mnie zostawil wtedy moglabym bezkarnie wymiotowac i nikt by sie mnie nie czepial....wiem ze to glupie i straszne ale nie potrafie inaczej zyc i myslec...
Wczoraj przylapal mnei jak wymiotowalam do reklamowki w sypialni...przezyl szok!!! Myslam ze juz z tym skonczylam...
Powiedzial ze musze isc do lekarza i ze am sie skontaktowac i powiedziec o tym rodzicom( Nie wiem jk mam to zrobic)oni o niczym nie wiedza...przez te 11 lat niczego sie nie domyslali ....mialam 16 lat kiedy schudlam 15 kilo w miesiac...wtedy tez cwiczylam nic nie jadlam pilam figure1, przestalam jesc mieso ktorego nie jemdo dzis...
! miesiac temu mialam anemie mimo to nie powiedziala lekarzowi o swojej chorobie...
Czuje ze juz nie moge ...nie chce tak zyc! Tonie jest zycie! To pieklo! coraz czesciej jestem smutna,zla,zalamana.....
Ranie siebie i innych...
Pomocy!!! ~Alex

Ja borykam się z tym problemem jakieś 4lata mam dopiero 19ale wstydze się poprosić o pomoc. Zresztą ostatnio udaje mi się powstrzymać przed opychaniem i zwracaniem udaje mi sie ale to tak na 2 tygodnie i znowu powraca.... ~:(

Niestety jest to choroba uzależniająca (jak alkoholizm, anoreksja). Przede wszystkim należy porozmawiać o tym z rodzicami. To pierwszy krok chęci pomocy sobie. Następnie nieuniknione będzie leczenie psychologiczne czy konsultacje z psychiatrą. Nie należy czekać aż problem sam się rozwiąże. Po pierwsze należy przyznać się do choroby i ją leczyć. Zaburzenia odżywiania mogą bardzo negatywnie odbić się na organizmie, szczególnie jeśli początek choroby przypada na okres dojrzewania. ~medisa.pl