Kiła
Kiła (łac. lues) jest spowodowana zakażeniem zarazkiem -krętkiem bladym (Treponema pallidum). Czynnikiem ryzyka jest posiadanie wielu partnerów seksualnych. Krętek może dostać się do organizmu nawet przez otarty naskórek. Choroba atakuje wszystkie narządy, układ nerwowy i krwionośny, rozwija się przez wiele lat.
Po wielu latach od zakażenia krętkiem bladym, zmiany kiłowe obejmują układ nerwowy chorego (kiła układu nerwowego), co prowadzi m.in. do paraliżu postępowego i wiądu rdzenia.
Kiła zaliczana jest do grupy chorób wenerycznych. Ryzyko zakażenia kiłą wzrasta podczas stosunków seksualnych, pocałunku z osobą zarażoną i przy uszkodzeniach skóry. Do zakażenia może także dojść w wyniku transfuzji zakażonej krwi.
Kiła wrodzona
Zakażenie może zostać przekazane z matki na płód w czasie ciąży, co zwykle powoduje wczesną śmierć dziecka, nawet przed urodzeniem oraz rozległe uszkodzenie ciała (dzieci potworkowate). Profilaktycznie u kobiet w ciąży zaleca się badanie krwi na odczyn Wassermanna w celu wykrycia utajonej postaci kiły i zapobieganiu kile wrodzonej. W kile wrodzonej występują objawy tj.: nos siodełkowaty, zapalenie kostno-chrzęstne, plamki i grudki kiłowe, zajady, sapka, pęcherze kiłowe, marskość wątroby, osutka kiłowa, kilaki, zapalenie płuc i innych narządów, czaszka kwadratowa, zapalenie okostnej, zanik nerwu II, szablaste podudzia, blizny. Dziecko może urodzić się z objawami kiły wrodzonej ale i objawy te mogą ujawnić się dopiero po wielu latach od urodzenia. Kiła wrodzona dzieli się więc na: wczesną i późną. Charakterystyczne objawy takie jak sapka, pomarszczona skóra twarzy, osutka, pękająca skóra wokół jamy ustnej z trwałymi bliznami występują u dzieci z kiłą wrodzoną wczesną. Dzieci cierpiące na kiłę wrodzoną późną zazwyczaj cechuje siodełkowaty nos, głuchota, nieprawidłowości uzębienia.
Monika K