Galwanizacja

Galwanizacja jest zabiegiem elektroleczniczym wykorzystującym prąd stały. Do zabiegu należy stosować elektrody płaskie lub o specjalnym kształcie.

Elektrody płaskie wykonywane są z folii cynowej lub silikonu co zapewnia im elastyczność, a co za tym idzie dokładne dostosowanie się do powierzchni ciała. Każdy kształt elektrody (kwadratowy lub prostokątny) powinien być zaokrąglony na brzegach, co zapobiega zagęszczeniu się prądu w tych okolicach.

Elektrody specjalne są kształtem przystosowane do wykonywania określonych czynności. Zaliczamy do nich elektrody do wykonywania zabiegów w okolicy gałek ocznych, uszu, elektrody dyskowe, wałeczkowe a także tzw. elektroda Bergoniego stosowaną zazwyczaj do zabiegów galwanizacji na nerw trójdzielny.

Warstwa rogowa naskórka stanowi największy opór dla przepływu prądu, aby go znacznie zmniejszyć stosuje się podkłady z tkaniny (przeważnie jest to gaza) zwilżonej wodą. W ten sposób ułatwia się przejście prądu przez skórę. Do zabiegu zawsze stosuje się dwie elektrody: czynną (za pomocą której ma być wywołany skutek leczniczy) oraz bierną (służy tylko do zamknięcia obwodu).

Sposób ułożenia elektrod na ciele pacjenta również ma wpływ na przepływ prądu. W przypadku poprzecznego ułożenia, prąd trafia na duży opór związany z warstwowym ułożeniem tkanek, podczas gdy przy ułożeniu na jednej płaszczyźnie opór ten jest czterokrotnie mniejszy. Spowodowane jest to anatomicznym przebiegiem naczyń krwionośnych, limfatycznych oraz nerwów.