Elektrolecznictwo (elektroterapia)

Elektrolecznictwo lub elektroterapia jest to stosowanie do celów leczniczych prądu stałego lub prąd impulsowy małej i średniej częstotliwości.

Prąd stał jest to taki prąd który w swoim czasie trwania nie zmienia natężenia ani kierunku. Tkanki człowieka można traktować jako zespół przewodników i izolatorów. Największe właściwości przewodnika wykazuje płyn mózgowo rdzeniowy, mniejsze osocze krwi, mięśnie, krew, wątroba, mózg, tkanka łączna orz tkanka kostna. Ze względu na to iż skóra a dokładniej warstwa rogowa naskórka stanowi opór dla przepływu prądu, przepływ odbywa się znajdującymi się w skórze ujściami i przewodami wyprowadzającymi gruczołów potowych.

W tkankach głębiej położonych prąd przepływa również po najmniejszej linii oporu tzn. wzdłuż naczyń krwionośnych, limfatycznych oraz nerwów. Przepływ prądu stałego przez tkankę mięśniową i nerwową zwiększa ich pobudliwość. Związane jest to z przemieszczaniem się jonów i zmianami w polaryzacji błon komórkowych.

Pod wpływem stałego prądu elektrycznego następuje rozszerzenie naczyń krwionośnych. Zjawisko to widoczne jest na powierzchni skóry jako zaczerwienienie i najwyraźniej można je zaobserwować tuż pod elektrodą stosowaną podczas zabiegu. Przedstawione zjawiska elektryczne zachodzące pod wpływem działania prądu stałego stwarzają szerokie możliwości leczniczego zastosowania tego rodzaju prądu.

Pobudzający wpływ prądu stałego znajduje zastosowanie w leczeniu zaburzeń czucia oraz zapobieganiu niszczeniu włókien nerwowych.