Cukrzyca typu 2 (insulinoniezależna)

Cukrzyca typu 2 (cukrzyca insulinoniezależna, wynikająca ze złego działania insuliny)
Ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 zwiększa się wraz z wiekiem. Jednak pomimo tego coraz częściej zapadają na nią dzieci i osoby poniżej 30. roku życia.

W cukrzycy insulinoniezależnej trzustka wytwarza insulinę, a mimo to dochodzi do wzrostu stężenia glukozy we krwi. Insulina może być wydzielana do krwi w sposób nieprawidłowy, albo w niewystarczających ilościach. Często dzieje się to również zbyt późno w stosunku do przyjętego posiłku. Powodem tego są najczęściej wady genetyczne. Po drugie, może dojść do insulinoodporności komórek. Jest to również uwarunkowane genetycznie. Ryzyko wystąpienia choroby u potomka wynosi około 40%.

Badaniu w kierunku cukrzycy powinny poddać się osoby: które ukończyły 45 lat; ze stwierdzonym w przeszłości podwyższonym poziomem cukru we krwi; z nadwagą lub otyłością; o wysokim poziomie cholesterolu lub trójglicerydów; których najbliżsi cierpią na cukrzycę typu 2; chorujące na nadciśnienie tętnicze lub inne choroby serca; mało aktywne fizycznie. Zaleca się również przebadanie kobiet, które urodziły dziecko ważące powyżej 4,5 kg lub u których w czasie ciąży stwierdzono wyższe poziomy cukru we krwi.

Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego zaleca się, aby u każdej osoby powyżej 45. roku życia wykonywać oznaczenie poziomu cukru raz na trzy lata, a u osób z grup ryzyka – raz na rok.

Połowa osób chorych na cukrzycę typu 2 nie jest świadoma swej choroby. Jej rozpoznanie często jest opóźnione o 10 lat, a jej wykrycie zachodzi przez przypadek. Wówczas trzeba nie tylko walczyć z chorobą, ale również naprawiać szkody, które zdążyła przez ten czas poczynić.

Monika K