Choroba układu monocytów-makrofagów

Choroba układu monocytów-makrofagów to pierwotna choroba układu odpornościowego. Uszkodzenie tego układu pod względem czynnościowym towarzyszy zaburzeniom w układzie granulocytów. Jest to upośledzenie zdolności zabijania bakterii, degranulacji, chemotaksji.

Przykładami są tu choroby takie jak: przewlekła choroba ziarniniakowa, zespół Chediak-Higashi, wrodzony niedobór mieloperoksydazy. W przeciwieństwie do tego w niektórych postaciach neutropenii występuje zwiększenie aktywności monocytów i liczby ich komórek.

Liczba monocytów może wzrastać w przebiegu chorób takich jak: koła, płonica, gruźlica, zapalenie płuc, w chorobach krwi, w kolagenozach. W wielu z nich stwierdza się powiększenie śledziony, wątroby u węzłów chłonnych. Badanie mikroskopowe wykazuje odczynową hiperplazję makrofagów.

Do patologicznego rozrostu układu monocytów i makrofagów dochodzi w niektórych schorzeniach pod wpływem nieznanych czynników. Hiperplazja w różnych narządach przyjmuje postać ogniskowych nacieków, które są złożone ze słabo barwiących się komórek piankowatych lub wielkich mononuklearów. Towarzyszą im eozynofile, neutrofile i komórki plazmatyczne.

Monika