Audiometria

Celem badania słuchu lekarz pierwszego kontaktu może skierować pacjenta do kliniki otolaryngologicznej lub poradni audiologicznej na audiometrię. Pacjent znajduje się w dźwiękoszczelnym pokoju i musi sygnalizować kiedy słyszy dźwięki o określonym wysokościach tonu i natężeniu, emitowane z elektronicznego urządzenia zwanego audiometrem.

Słyszenie droga przewodnictwa powietrznego ocenia się w teście, podczas którego pacjent słucha dźwięków przez słuchawki, tak żeby dźwięk musiał rozchodzić się w powietrzu, aby później trafił na błonę bębenkową. Zapisywany jest najsłabszy dźwięk jaki jest w stanie usłyszeć pacjent, co pozwala ustalić poziom czułości ucha i porównanie z normą. Każde osłabienie słuchu to nieprawidłowość, która może występować w przewodzie słuchowym zewnętrznym, uchu środkowym, uchu wewnętrznym, nerwie słuchowym lub drodze słuchowej.

Podczas badania słuchu drogą przewodnictwa kostnego (przykładając źródło dźwięku do głowy pacjenta), za uchem umieszcza się wibrującą słuchawkę, która przekazuje dźwięki wytwarzane w audiometrze. Wibracje rozprzestrzeniają się przez kości do ślimaka, znajdującego się w uchu wewnętrznym. Specjalne rzęski komórek słuchowych w narządzie spiralnym przetwarzają drgania na impulsy nerwowe, które wędrują wzdłuż nerwu słuchowego do kory mózgu.

Jeśli słyszenie drogą przewodnictwa powietrznego jest niedokładne, a słyszenie drogą przewodnictwa kostnego jest prawidłowe, mamy do czynienia z przewodzeniową utrata słuchu.

Karolina J