Afazja ekspresyjna
Afazja ekspresyjna, czyli ruchowa, motoryczna (in. afazja Broca) odkryta została w 1861 r. przez Paula Broca. Powstaje w skutek uszkodzenia tylnej części dolnego zakrętu czołowego lewej półkuli. Głębokość afazji może być różna - od niewielkiego deficytu (ograniczone słownictwo lub przerywane powtarzanie słów) do całkowitego zniesienia mowy.
Cechy afazji ekspresyjnej
- trudności z ekspresją werbalną (agramatyzm), pismem (dysgrafia), oraz z rozumieniem mowy;
-
agramatyzm, czyli zaburzenie w zakresie stosowania gramatycznych reguł budowania zdań, brak właściwych końcówek. Pacjenci posługują się bardzo prostymi zdaniami - przewaga czasowników i rzeczowników oraz nieliczne przymiotniki i przysłówki, nadając wypowiedzi styl telegraficzny;
- niepłynność mowy, trudności z wypowiadaniem się, mowa ciężka, przerywana;
- trudności w rozumieniu mowy ujawniają się przy bardzo złożonej konstrukcji językowej (sprawdza się to za pomocą obrazków - mówi się zdanie i prosi o wskazanie rysunku obrazującego zasłyszaną treść) oraz w rozumieniu znaczeń wyrażonych przez końcówki fleksyjne.
Zaburzenie w jednakowym stopniu obejmuje wszystkie znane choremu języki.
Ola B